نشسته پای نوشتن دکمه‌های کیبورد را یک‌به‌یک و یا همزمان می‌فشارد. موسیقی‌ را با فشردن دکمه‌ای در هوایِ جانش می‌ریزد. می‌داند موسیقی و کلمه‌ها همنشینانی اهل دلی هستند. نفس عمیقی می‌کشد. موسیقی نجوایش را جان می‌دهد لحظه به لحظه رمق نجوا فزونی می‌یابد برکه چشم‌هایش را آب فرا می­‌گیرد. دست از ثبت لحظه برمی­‌دارد و چشم­‌هایش را می­‌بندد نجوایش بلندتر می‌­شود. امان از دلتنگی… نوشتن، کلمات، و امان از موسیقی. نجوایش روی ملوی و شعر می­‌رقصد صدای خواننده درون قلبش نشسته است. ملودی باران می­‌شود و می‌­بارد….