ریشه ترس از مرگ

_روزهایی رو داریم می‌گذرونیم که احساسی متفاوت دارن. شاید به این دلیل نمی‌تونیم برای احساسش اسم بگذاریم که تا بحال همچین تجربه‌ای نداشتیم. _شاید! _می‌ترسم! _از چی ؟ از کی؟ _از خیلی چیزها. نمی‌دونم واقعا. _ریشه تمام ترس‌ها از یک چیز است. _چی _مرگ _چرا ما اینقدر از مرگ می‌ترسیم؟ شاید به دلیل ناشناخته بودنشه؟ _نه. ما از چیزی که نمی‌شناسیم نمی‌توانیم بترسیم. بخاطر نیستی هم نیست که از مرگ می‌ترسیم. ترس ما از تمام شدن است. _تمام شدن چی؟ _تمام شدن فرصتمان. _ما آنطور که دوست داشته‌ایم زندگی نکرده‌ایم. جبر جغرافیایی و یا سبک زندگی و یا هر دلیل دیگری توجیهی است که می‌آوریم. ما بلد نیستیم حتی از یک چای لذت ببریم. چیزی به ظاهر ساده و پیش پاافتاده. با خودمان می‌گوییم مرگ که بیاید دفتر زندگی‌مان را باید بدون لذت تحویلش بدهیم. غمگین و زندگی نکرده. برای همین می‌ترسیم که غافلگیر شویم. که فرصتمان تمام شود. کسانی که یاد گرفته‌اند چطور زندگی کنند به مرگ هم خوشامد می‌گویند. آنها که زندگی را شناخته‌اند و راه لذت بردن را پیدا کرده‌اند مرگ را با آغوش باز می‌پذیرند. _همین؟ _چیز کمی است؟ _نه! واقعا نه.. _خوب چه می‌شود که ما زندگی نمی‌کنیم؟ _خودمان را نمی‌شناسیم. نمی‌دانم زندگی کردن برای لذت بردن است. برای شکار لحظاتی که بتوانیم بساط شادی عَلَم کنیم. _نمی‌دونم چی بگم. _همین که نمی‌دانی چه بگویی یعنی متوجه شده‌ای. تو فعلا علی‌الحساب جرعه بعدی چایت را با لذت بنوش تا لااقل زندگی را به اندازه همین یک جرعه زندگی کرده باشی.